Zwanger worden staat al heel lang boven aan mijn verlanglijstje en nu ik eindelijk na lang zoeken en wachten uiteindelijk via een blind date mijn grote liefde tegenkom, de vader van mijn kinderen heb gevonden, besluiten we om na 6 weken de pil in de prullenbak te gooien. Natuurlijk denk je dat het dan meteen raak is, de eerste keer na 2 uur overtijd, trillend over zo'n staafje plassen en het vervolgens teleurgesteld in de hoek gooien als het maar één streepje is.
Ook de keren daarna bij iedere keer dat je vrijt al je liefde en gevoel erin gooien in de hoop dat dit de liefdesbaby zal zijn (en die moet die hartenwens, die uitnodiging toch nu al voelen). Gaandeweg vrij je weer omdat je het wilt om het vrijen, omdat je gewoon graag dicht bij elkaar wilt zijn, maar dan toch die maandelijkse teleurstelling, die als een rode waas voor je ogen hangt, nee alles gaat goed, we moeten gewoon nog even wachten, we krijgen de tijd om van elkaar te genieten.

Na een jaar besluiten we de dokter te benaderen, via een verwijsbrief komen we in het VU ziekenhuis in Amsterdam terecht. We worden allebei binnenste buiten gekeerd, we zijn allebei vruchtbaar, het zaad is van topkwaliteit, de samenlevingstest wijst uit dat ik een gunstig milieu ben voor Patrick's zwemmers, er is niets mis en spontaan blijk ik zwanger te zijn. Ik voel me raar, niet of wel zwanger, ik kan het niet echt bepalen, de test zegt dat het zo is, mijn gevoel zegt er iets niet klopt, maar ik wil zo graag, wat zeg ik wij willen zo graag, dus de twijfel overboord en genieten. Bij de echo tijdens de 7e week zien we geen hartje kloppen, maar dat zou gewoon kunnen volgens de arts. Twee dagen later begin ik te bloeden en dat houdt niet op. Uiteindelijk verlies ik het vruchtje na 5 dagen.

We gaan dus verder met de onderzoeken, een röntgenfoto met contrastvloeistof wijst uit dat de eileiders helemaal open zijn, geen verklevingen of andere rare dingen en we worden op de wachtlijst gezet voor de eerste behandeling (I.U.I.) Deze blijkt nog 3 maanden weg te zijn, dus maar gewoon verder oefenen in de tussentijd.

We nemen ons leven onder de loep en merken dat de wens om naar Frankrijk te verhuizen steeds groter wordt. De ouders van Patrick wonen daar en hebben een huis met een flink stuk grond erbij. Zij hebben in de zomermaanden behoorlijk wat aanloop van bekenden die hun tentje opzetten of gebruik maken van de ingerichte caravan. Zo ontstaat langzaam ons plan om een kleine camping te beginnen en daarnaast fotocursussen te geven. Patrick is immers fotograaf, iets wat hij al heel lang weer wil oppakken maar waar het door omstandigheden maar niet van komt. Hij is verzeild geraakt in de commerciële kant van het vak en baalt daar verschrikkelijk van.

Aan het eind van de zomer valt alles op z'n plek, het bedrijf waar Patrick werkt, gaat failliet en wij besluiten dat we gewoon moeten gaan, we zetten ons huis te koop, ik zeg mijn baan op als boekster bij een modellenbureau en ook mijn werk als fotomodel zeg ik in stilte vaarwel, op het franse platteland vast geen werk voor een grande taille.

Later die maand is daar onze gang naar het ziekenhuis voor de eerste behandeling. Om 8.00 op een zondagochtend voeren wij een prestatie uit in een klein kamertje en leveren een cupje af bij de balie. Drie uur later worden we terugverwacht en we besluiten in de tussentijd heerlijk uitgebreid in Amsterdam te gaan ontbijten. Dit voelt nu al als één van de laatste keren dat we dit doen, we zijn al helemaal bezig met ons op handen zijnde vertrek. We hebben immers besloten om te gaan en willen daar niet te lang mee wachten. Afhankelijk van de verkoop van ons huis hopen we in het voorjaar van 2006 naar Frankrijk te verhuizen. Na de inseminatie rond het middaguur gaan we terug naar huis en maken onze liefdesbaby. Mocht ik zwanger worden, houden we zelf aan dat het kindje verwekt is tijdens deze daad.

Ik doe de test op zondagochtend, ik zou ongesteld moeten worden maar heb het gevoel dat dat niet gaat gebeuren. Patrick vindt het nog veel te vroeg, maar ik heb er een heel goed gevoel bij. Na al die testen die hieraan vooraf zijn gegaan, na al dat geld dat de firma Clearblue heeft ontvangen van ons, moet dit raak zijn. En dan, dan ben ik zwanger. Gelijk na de eerste keer, een kans van 1 op 5. Alsof deze kindjes perse een Françaises willen zijn. Ja meisjes, zo voelt het meteen. Bij de echo een aantal weken later horen we definitief hoeveel het er zijn. Omdat mijn lichaam door de vele tweelingen in de familie van zowel vaders als moederskant vier eitjes had aangemaakt, zijn we heel benieuwd naar het uiteindelijke aantal. Zonder toegevoegde hormonen toch zoveel eitjes, ook de artsen in het ziekenhuis zijn benieuwd. Twee eitjes zijn aangeslagen, met andere woorden, twee kindjes gaan er groeien in mijn buik.
Na 10 weken begin ik ’s avonds heel erg te bloeden, geen kramp, alleen maar heel veel bloed. We zijn in alle staten en bellen meteen het ziekenhuis. We worden verwacht op de eerste hulp, dus in de auto en scheuren maar. Daar aangekomen moeten we idioot lang wachten, maar als er dan eindelijk na 2,5 uur een echo wordt gemaakt zijn er nog steeds twee hele duidelijke hartjes te zien, alles is goed, er wordt alleen een grote bloedprop weggehaald en we kunnen weer naar huis.

Inmiddels zijn de voorbereidingen voor onze verhuizing in volle gang, we hebben het huis namelijk verkocht binnen 6 weken nadat we het op de markt hebben gebracht en de nieuwe bewoners willen er graag met de kerst in. Dit is ons te snel en we besluiten in overleg om eind januari de grote stap te wagen. Het inpakken is begonnen.

Ik voel me goed, wel redelijk misselijk, moet bijna iedere dag wel een keer overgeven dus ik kijk reikhalzend uit naar de 4e maand, dan moet alles beter worden. Ook tijdens de volgende maanden ben ik regelmatig in een innige omhelzing met de toiletpot te vinden, bijkomend voordeel is dat ik nauwelijks aankom, ik heb gelukkig genoeg vetjes om op te teren, de baby’s groeien uitstekend, dus niemand lijdt er onder. Ik had me op voorhand al vrezend uitgesproken over de magische 100 kilo grens waar ik volgens mijn echtgenoot zeker overheen zou gaan. Tot op heden blijf ik schommelen rond de 95 kilo, kan al mijn kleding nog steeds aan, dat is het handige van een grote maat zijn.

Eind januari is het zover, de verhuiswagen komt voorrijden, de hulptroepen zitten startklaar na een overdosis koffie en het inladen kan beginnen. De vrachtwagen blijkt al snel te klein, maar gelukkig rijdt een collega in de buurt, dus snel ook die wagen vol, de verhuizers laden het over in een aanhangwagen en ’s avonds rijden we naar mijn ouders waar we onze laatste nacht in Nederland zullen doorbrengen. Na een monsterrit van 13 uur door een sneeuwstorm, komen we om 12.00 ’s avonds aan in Pébru, onze nieuwe woonplaats in Frankrijk. De verhuiswagen zal de volgende ochtend op de stoep staan, dus we duiken gelijk ons bed in, we verblijven tijdelijk in de gîte, een klein huisje wat mijn schoonouders verhuren aan toeristen. Het is volledig ingericht dus we kunnen op ons gemak onze spullen uitzoeken en een plekje in ons nog te bouwen huis geven. Ja nog te bouwen, dat gaat Patrick zelf doen. We gaan de oude Porcherie (varkensstal) verbouwen tot woning met daaronder een fotostudio annex “locale” waar Patrick zijn cursussen gaat geven.

Mijn vingers jeuken om mee te helpen maar alles is me te zwaar, ook met het uitladen van de verhuiswagen mag ik enkel zeggen waar de dozen moeten staan. Nu zou ik ook nauwelijks een doos op kunnen tillen, mijn buik zit enkel en alleen aan de voorkant, veel plek voor een doos is er niet echt. Het bouwen laat ik dus volledig aan Patrick over. Van tevoren hebben we samen besproken hoe we het willen, ik heb uitgebreide plattegronden gemaakt, dus tot in de details is bekend wat waar komt en bij twijfel is daar opzichter Babs (tot groot ongenoegen van mijn echtgenoot af en toe).
Na het afbreken van de resten van de aanbouw bij de porcherie in februari begint in maart de wederopbouw. Een vriend van ons komt 4 dagen helpen en samen zetten de mannen in weer en wind (regen, hagel, storm en sneeuw) de basis van ons huis op. Daarna zal Patrick het alleen moeten doen, dit lukt hem bijzonder goed, af en toe met een ingehuurde hulp voor de zware klussen en natuurlijk met Jitse mijn schoonvader, die in het bezit is van twee rechterhanden. Zo komt stapje voor stapje ons eigen huis in zicht.

Met de hete adem van de op handen zijnde bevalling is half mei het huis in grote lijnen bewoonbaar, slapen kunnen we in ons eigen bed, koken voorlopig nog op een elektrisch plaatje in de woonkamer (de keuken moet nog vanaf de vloer worden opgebouwd) en eindelijk kan ik met mijn grote lijf gestrekt op mijn eigen bank Nederlandse televisie kijken. Je mist het niet echt maar als het er weer is, wat een zegen.

Dan is het eind mei, zondagavond, na een dag in bikini in de zon met de pootjes ophoog in plaats van op de grond met een verfkwast in mijn handen. Ik voel me anders, mijn buik rommelt onbekend, zou dit het moment zijn waar we allemaal zo naar uitzien? We besluiten af te reizen naar het ziekenhuis, het is toch een rit van een half uur. Daar aangekomen blijkt het vals alarm te zijn. Na onderzoek blijkt helaas dat ik wel een halve vinger ontsluiting heb, dus het kan nog wel even gaan duren.

Nou dat doet het uiteindelijk ook, na maandag en dinsdag met een ontsluiting stimulerend hormoon te zijn behandeld, levert dat me beide avonden alleen maar een weeënstorm op en hele lange wachtdagen voor mijn lief, wat kan de tijd toch kruipen. Maandagavond 2 cm ontsluiting, dinsdagavond 4 cm, woensdagochtend 5 cm en dan komt de gynaecoloog. Ze wil woensdag niets doen, ik moet uitrusten, de baby’s moeten op krachten komen, veel eten, slapen en vooral relaxen, dan gaan we donderdagmorgen aan de slag.

Ondertussen loopt Patrick de laatste voorbereidingen voor de eerste fotocursus klant door, nog even het programma afschrijven, nog even het “locale” afwerken, nog even je vrouw steunen en bijstaan, beste lezer u begrijpt, superman heeft vleugels!!!! Ook mijn ouders zijn inmiddels gearriveerd, die zien me dus toch nog met die dikke buik, want die is nu op het laatst echt indrukwekkend. Waar ik tot een maand geleden nog nergens last van heb gehad, begint me nu toch wel op te breken, krampen, zware buiken, dikke enkels, toch striae, de gewone zwangerschapskwaaltjes hebben mij nu toch ook bereikt.

Zo komen we weer terug bij het verhaal van de bevalling, inmiddels donderdagochtend 1 juni, DE DAG, om 8.15 opgehaald en aan het infuus met weeën opwekkers, om 10.00 de man gearriveerd tezamen met de weeën, om 12.00 de ruggenprik, heerlijk raad ik iedereen aan, het is een weldaad, ja en toen, WACHTEN, wij willen wel dat ze eruit komen, maar ze zitten nog zo lekker en mamma kan zo nog heerlijk slapen tussen alles door, even een kwartiertje een tukje doen, een sudoku spelletje, een kletsje met Patrick en weer even een kwartiertje een tukje doen, een sudoku spelletje en een kletsje met mijn man, dan is het sudoku boekje bijna uit en man bijna gedood van verveling.

Gelukkig doet het infuus wel zijn werk en gaat mijn lijf toch nog actief aan de slag. Ieder uur komt er een halve cm bij en als Patrick om 19.00 weer even naar buiten gaat om zijn sigaartje te roken, is de finish niet meer ver weg. Sylvi toucheert nog even om 19.15 en ja hoor volledige ontsluiting, of ik even tegen haar vinger aan wil persen. Zo gezegd zo gedaan, ik voel alleen zo Janna's hoofdje naar beneden zakken, waar is Patrick, HELLUP. Alle zusters schieten weg op zoek naar mijn lief, die komt doodgemoederd via de andere kant binnen wandelen om de autosleutels te pakken, hij gaat even de bus verzetten, nee riep ik we gaan even bevallen. Ik kan meteen beginnen met persen en 20 minuten later kunnen wij onze oudste dochter Janna Lotte in de armen sluiten. Na een intiem onderonsje van een minuut of 5 word ik tot de orde geroepen, of ik ook even onze tweede geboren wil laten worden, helaas zijn de weeën weg, dus op eigen kracht help ik in 3 minuten Mina Marie ter wereld. Hoezo heb ik geen buikspieren, ha!

Ze zijn prachtig onze dames, ieder 49 cm lang, Janna Lotte 2700 gram en Mina Marie 3010 gram, helemaal gezond, alles zit erop en eraan, de zusters zijn allemaal verliefd op les deux minettes, ze slapen het liefst kopje tegen kopje zo'n 18 a 20 uur per dag, drinken me leeg en komen gestaag weer aan.

Na ruim een week in het ziekenhuis, je mag in Frankrijk zolang blijven als je wilt, ga ik weer naar huis. Daar wacht mijn moeder om een week te kramen, gelukkig maar want kraamzorg kennen ze niet in Frankrijk. Ook het werk wacht, de camping is open, de gasten druppelen binnen, dus de badkamer moet iedere dag schoon, de vuilnisbakken leeg, het terrein onderhouden en de gasten geanimeerd. Maar gelukkig neemt mijn schoonmoeder de uitjes en tripjes voor haar rekening, mijn moeder de badkamer de eerste week, Patrick de vuilnisbakken, de gasten vermaken zichzelf en zo heb ik thuis toch nog een beetje kraamgevoel.

Wat een heerlijkheid, die twee meisjes en wat fantastisch dat we hier wonen. Ik kan in alle rust met ze spelen, hoef nergens naartoe, geen baan, geen rendez vous met vriendinnen, gewoon lekker in de tuin zitten met de rieten mandjes met de kindjes en genieten.
Het werk valt me enorm mee, zowel van onze camping als met onze meisjes. Natuurlijk is het heftig, van niets in één keer twee kinderen, maar het is ook fantastisch, bovendien zijn ze elkaar’s animatieteam, ze zijn altijd samen, wat moet het saai zijn voor een eenling. En wat een luxe dat ze hier mogen opgroeien, te midden van de prachtige natuur en de ruimte om naar hartelust te kunnen spelen. Iedere zomer weer nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, veel gezonde buitenlucht en een pappa en mamma die er altijd zijn.

Dus voorlopig ga ik me concentreren op het grootbrengen van de mooiste tweeling op de wereld, mijn liefste meisjes. De bouwwerkzaamheden gaan gestaag door, steeds is er weer iets nieuws af, zo kan ik nu na 10 maanden mijn keuken inlopen en daar gewoon koken en bakken wat ik wil. Je verlegt je grenzen, dit hadden we al gedaan in gedachten toen we het idee kregen om hiernaartoe te gaan, maar nu doen we het dus ook in de praktijk.
We genieten van het leven hier, zijn altijd druk bezig, maar we doen het voor onszelf, we bouwen iets op geheel naar eigen wens en smaak, we hebben de tijd voor elkaar en ons gezin, kortom het roer om is ons bijzonder goed bevallen.

Babs Mollema